Ο αρχικός άνεμος αισιοδοξίας για αλλαγή σε όλα τα μέτωπα, αντικαταστάθηκε από τη χρηματοπιστωτική ασφυξία. Η συμφωνία της «δημιουργικής ασάφειας» της 20ης Φεβρουαρίου δεν προέβλεπε αναχρηματοδότηση των δανείων, οπότε η χώρα για να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της έχει κηρύξει μια άτυπη εσωτερική στάση πληρωμών, ενώ παράλληλα μάζεψε με ΠΝΠ τα διαθέσιμα φορέων στα ταμεία της Κεντρικής Κυβέρνησης.
Σχέδιο για τη χώρα δεν υπήρξε και εν πολλοίς δεν υπάρχει ούτε σήμερα. Όταν ένα κατεξοχήν κόμμα διαμαρτυρίας έρχεται στα πράγματα , είτε θα προχωρήσει ρηξικέλευθα στο πρόγραμμα του (αυτό που λένε Θεσσαλονίκης) είτε θα συμβιβαστεί και θα υιοθετήσει τις πολιτικές που κατήγγειλε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να μην κάνει τίποτα από τα δύο! Από το σκίσιμο του Μνημονίου με ένα Νόμο κι ένα άρθρο, έφτασε να διαβεβαιώσει ότι θα πληρώνει το ΔΝΤ στο διηνεκές, από το «θέλουμε αξιοπρέπεια, όχι χρήματα», ψάχνουν κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για να βρουν χρήματα.
Η χώρα είναι αποκλεισμένη από τις αγορές, ενώ οι προοπτικές της δείχνουν ολοένα και δυσμενέστερες. Η ατολμία της Κυβέρνησης τροφοδοτείται από το μωσαϊκό απόψεων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι τόσο χαώδεις οι διαφορές μεταξύ των συνιστωσών που θα είχαμε ξεχάσει τους συγκυβερνήτες ΑνΕλ, αν δεν είχαν σφάξει αρνιά το Πάσχα.
Ο ΕΝΦΙΑ όλα δείχνουν ότι θα παραμείνει και το κίνημα για την κατάργηση του μαζί με το «δεν πληρώνω» πέρασαν στην πλούσια ιστορία των προεκλογικών υποσχέσεων. Όλοι όσοι ακολουθούσαν τις προτροπές του ΣΥΡΙΖΑ και δεν πλήρωναν καμία υποχρέωση τους για χρόνια, ανταμείφθηκαν με μια χωρίς προσαυξήσεις και πρόσθετες επιβαρύνσεις, ρύθμιση…
Στα καθαρά εσωτερικά θέματα, η στελέχωση της κράτους με κομματικά στελέχη συνεχίζεται με αργούς ρυθμούς και δεν γνωρίζει κανείς αν και πότε θα ολοκληρωθεί. Οι «εμβληματικές» καθαρίστριες παραμένουν στο πόστο τους στο δρόμο, ενώ πλην των πρώην εργαζομένων της ΕΡΤ οι υπόλοιποι που θα επαναπροσλαμβάνονταν αναμένουν στο ακουστικό τους.
Στην Παιδεία υπήρξε μια έντονη διάθεση αλλαγής πολιτικής, με γνώμονα ιδεοληψίες του 1980. Η αριστεία στο εκτελεστικό απόσπασμα, τα ΑΕΙ στους «κατόχους» τους, η δημόσια παιδεία ως ιδεολογικός μοχλός επικράτησης των μετρίων.
Πέραν των δημόσιων οικονομικών που κυριαρχούν στην καθημερινότητα, η Κυβέρνηση αδυνατεί να χειριστεί και άλλα σοβαρά ζητήματα (υγεία, πρόνοια, κοινωνική ασφάλιση) ενώ ταυτόχρονα προνοεί να αποδεσμεύονται χρήματα από τον δημόσιο κορβανά χωρίς να είναι προαπαιτούμενο η ανάρτηση τους στη «Διαύγεια».
Σε κάθε περίπτωση η επέτειος των 100 ημερών βρίσκει τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης να πηγαίνει στον Ντράγκι, έχοντας επεξεργαστεί φοροεισπρακτικά μέτρα και παράλληλη μείωση των δαπανών, ένα πακέτο καθαρά υφεσιακό, που θα το κατήγγειλε με σφοδρότητα, αν βρισκόταν στην αντιπολίτευση.
Ως αντάλλαγμα προσδοκά χρηματοδοτικά εργαλεία, όπως αύξηση του ορίου των εντόκων γραμματίων.
Με λίγα λόγια έχουμε Μνημόνιο, αλλά λέμε ότι δεν έχουμε. Έχουμε διεθνή οικονομικό έλεγχο, ο οποίος σφίγγει όλο και περισσότερο τη θηλιά στα δημοσιονομικά και καμωνόμαστε πως διαπραγματευόμαστε.
Πρώτη φορά αριστερά, ή μια μεγάλη παράκαμψη για να γυρίσουμε άφραγκοι και αποκαμωμένοι στο δρόμο των Μνημονίων και των έκτακτων μέτρων.
Τα πλεονάσματα της Κυβέρνησης Σαμαρά που τόσο χλευάστηκαν και αμφισβητήθηκαν, θα δώσουν τη θέση τους σε ελλείμματα, σύμφωνα και με το ΔΝΤ.
Οι 100 ημέρες της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τελικά άλλαξαν τη χώρα προς το χειρότερο. Τα όποια ψήγματα αισιοδοξίας έχουν εξαφανιστεί και ο προσεκτικός αναγνώστης έχει αντιληφθεί ότι τα βαρύγδουπα περί «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης», «νέων ευρωπαϊκών πολιτικών», «χτίσιμο νέων συμμαχιών εκτός ΕΕ» έχουν αντικατασταθεί από μία ρητορεία διαχειριστική, άνευρη, καθημερινή.
Ας ελπίσουμε ότι όλο αυτό το σκηνικό δεν θα οδηγήσει τη χώρα σε δημοσιονομικό Βατερλό, κάτι που ουδείς αποκλείει πλέον, κάτι που ούτε ως αστείο δεν λεγόταν τέσσερις μήνες πριν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.