Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 κάθε άλλο παρά ένα εύκολο εγχείρημα ήταν.
Ο δρόμος προς τη Δημοκρατία δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα.
Μετά από μια μεγάλη περίοδο ανωμαλίας, απότοκη του εμφυλίου, η οποία κορυφώθηκε με την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών και την καταστροφή της Κύπρου, η χώρα βρέθηκε μπροστά σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της.
Ο ένας δρόμος οδηγούσε στη δημοκρατική ομαλότητα και ο άλλος σε ένα νέο κύκλο ανωμαλίας, παρόμοιο με τον προδικτατορικό και τον δικτατορικό.
Η χώρα, με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατόρθωσε να βαδίσει στον πρώτο δρόμο, αυτόν της δημοκρατικής ομαλότητας.
Σήμερα, ουδείς αμφισβητεί αυτήν την προσφορά της Νέας Δημοκρατίας, που φέτος γιορτάζει τα 40 χρόνια από την ίδρυσή της, και του Κ. Καραμανλή.
Σε εκείνους τους ταραγμένους μήνες, από τον Ιούλιο του 1974 μέχρι την ίδρυση της Ν.Δ. και την διεξαγωγή των πρώτων ελεύθερων και δημοκρατικών εκλογών, η Ελλάδα έζησε μοναδικές στιγμές δημοκρατικού μετασχηματισμού, γνώρισε τι σημαίνει «Δημοκρατία στην πράξη»:
Ελεύθερη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων, ελεύθερη άσκηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, εθνικές λύσεις στα εθνικά ζητήματα, οι αξιωματικοί στους στρατώνες τους, εθνική συμφιλίωση και το κορυφαίο μήνυμα του τέλους του Εθνικού Διχασμού.
Ακολούθησε το μεγάλο κεφάλαιο που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση, με την ένταξη της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ, χάρη στα πακέτα στήριξης της οποίας η Ελλάδα άλλαξε πρόσωπο και μπήκε στον δρόμο της ευημερίας.
Προφανώς, συνέβησαν και άλλα – αυτά που μας οδήγησαν στην υπερχρέωση και έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Η Δημοκρατία μας, όμως, παραμένει η σημαντικότερη παρακαταθήκη εκείνης της ταραγμένης περιόδου.
Και αξίζει περισσότερο από κάθε δυσκολία και κάθε γινάτι.
Έγιναν λάθη – από όλους – αλλά η επέτειος των 40 χρόνων από την ίδρυση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι μνημόσυνο, όπως ανέφερε στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε αποτελεί αφορμή για να ευχόμαστε ο ένας στον άλλο… «ζωή σε μας».
Γιατί όλοι κάπου εδώ γύρω βρισκόμασταν.
Με πρώτους και καλύτερους τους σημερινούς καταγγέλλοντες.
Αν δεν σέβεσαι το κοινοβουλευτικό σου πολίτευμα, αν δεν θυμάσαι με πόσους κόπους και θυσίες κατακτώνται η Ελευθερία και η Δημοκρατία, αν δεν έχεις να θυμηθείς καμιά ιστορική διαδρομή, αν δεν μπορείς να εφαρμόσεις ούτε τις αποφάσεις του δικού σου ιδρυτικού συνεδρίου (θυμίζω ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό έγινε μόλις τον Ιούλιο του 2013 και οι συνιστώσες του ακόμη να «αυτοδιαλυθούν»), τότε απλώς δεν έχεις ρίζες για να επιστρέψεις σ’ αυτές.
Ούτε μπορείς να υπολογίσεις των μέγεθος των συνεπειών ενός νέου εθνικού διχασμού.
Όποιος δεν έχει παρελθόν και μνήμες, δεν έχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον.
Και επιτίθεται στον αντίπαλο, που τα διαθέτει όλα αυτά, γι’ αυτό και τον φθονείς…
Ο δρόμος προς τη Δημοκρατία δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα.
Μετά από μια μεγάλη περίοδο ανωμαλίας, απότοκη του εμφυλίου, η οποία κορυφώθηκε με την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών και την καταστροφή της Κύπρου, η χώρα βρέθηκε μπροστά σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της.
Ο ένας δρόμος οδηγούσε στη δημοκρατική ομαλότητα και ο άλλος σε ένα νέο κύκλο ανωμαλίας, παρόμοιο με τον προδικτατορικό και τον δικτατορικό.
Η χώρα, με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατόρθωσε να βαδίσει στον πρώτο δρόμο, αυτόν της δημοκρατικής ομαλότητας.
Σήμερα, ουδείς αμφισβητεί αυτήν την προσφορά της Νέας Δημοκρατίας, που φέτος γιορτάζει τα 40 χρόνια από την ίδρυσή της, και του Κ. Καραμανλή.
Σε εκείνους τους ταραγμένους μήνες, από τον Ιούλιο του 1974 μέχρι την ίδρυση της Ν.Δ. και την διεξαγωγή των πρώτων ελεύθερων και δημοκρατικών εκλογών, η Ελλάδα έζησε μοναδικές στιγμές δημοκρατικού μετασχηματισμού, γνώρισε τι σημαίνει «Δημοκρατία στην πράξη»:
Ελεύθερη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων, ελεύθερη άσκηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, εθνικές λύσεις στα εθνικά ζητήματα, οι αξιωματικοί στους στρατώνες τους, εθνική συμφιλίωση και το κορυφαίο μήνυμα του τέλους του Εθνικού Διχασμού.
Ακολούθησε το μεγάλο κεφάλαιο που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση, με την ένταξη της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ, χάρη στα πακέτα στήριξης της οποίας η Ελλάδα άλλαξε πρόσωπο και μπήκε στον δρόμο της ευημερίας.
Προφανώς, συνέβησαν και άλλα – αυτά που μας οδήγησαν στην υπερχρέωση και έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Η Δημοκρατία μας, όμως, παραμένει η σημαντικότερη παρακαταθήκη εκείνης της ταραγμένης περιόδου.
Και αξίζει περισσότερο από κάθε δυσκολία και κάθε γινάτι.
Έγιναν λάθη – από όλους – αλλά η επέτειος των 40 χρόνων από την ίδρυση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι μνημόσυνο, όπως ανέφερε στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε αποτελεί αφορμή για να ευχόμαστε ο ένας στον άλλο… «ζωή σε μας».
Γιατί όλοι κάπου εδώ γύρω βρισκόμασταν.
Με πρώτους και καλύτερους τους σημερινούς καταγγέλλοντες.
Αν δεν σέβεσαι το κοινοβουλευτικό σου πολίτευμα, αν δεν θυμάσαι με πόσους κόπους και θυσίες κατακτώνται η Ελευθερία και η Δημοκρατία, αν δεν έχεις να θυμηθείς καμιά ιστορική διαδρομή, αν δεν μπορείς να εφαρμόσεις ούτε τις αποφάσεις του δικού σου ιδρυτικού συνεδρίου (θυμίζω ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό έγινε μόλις τον Ιούλιο του 2013 και οι συνιστώσες του ακόμη να «αυτοδιαλυθούν»), τότε απλώς δεν έχεις ρίζες για να επιστρέψεις σ’ αυτές.
Ούτε μπορείς να υπολογίσεις των μέγεθος των συνεπειών ενός νέου εθνικού διχασμού.
Όποιος δεν έχει παρελθόν και μνήμες, δεν έχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον.
Και επιτίθεται στον αντίπαλο, που τα διαθέτει όλα αυτά, γι’ αυτό και τον φθονείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.